Het ongeluk zit in een kleine hoek, het geluk overal!

Op dit moment ziet het er voor mij allemaal nog zeer goed. We zijn er vroeg bij, aangezien de cellen die ze voor de biopsie uithaalden nog allemaal ingekapseld zaten. De kans is groot dat er buiten de zone die ze gezien hebben geen  kwaadaardige cellen meer aanwezig zijn, laat staan uitzaaiingen.
Een paar keer hoorde ik van de dokters dat van alle kankers die je kan hebben deze nog de beste is. Een rare zin als je hem zo leest. Baarmoederhalskanker ontwikkelt zeer traag en zaait maar zelden uit.
De gynaecoloog zelf, is vrij gerust in de situatie. Zij heeft nog nooit een patiënt gehad, die regelmatig op controle gaat al een uitzaaiing heeft. Een negatief bijkomend feit bij mij is wel,dat ik 7 jaar geleden reeds een voorstadium had maar wel op een andere plaats.
Een garantie geeft niemand mij, er is altijd een KLEINE minder gunstige kans. Bij 9 op 10 vrouwen is alles weg en komt het ook nooit meer terug.  Maar die 1/10 daar wil ik wel op voorbereid zijn. Daarom dat ze ook niet meteen mijn baarmoeder willen uithalen (Wat ik wel liever had gehad). Zodat ze  achteraf de kans nog hebben om het weefsel rond de baarmoeder weg te snijden indien daar ook al kwaadaardige cellen zitten.
Na de Conisatie ( ingreep die hetzelfde is als mensen in Cat1, Cat2, en Cat3) ga ik  al een feedback krijgen over wat er gezien is. Maar geen echte resultaten,  daarvoor is het 10 dagen bang afwachten op info van het labo.
Op dit moment voel ik mij er wel vrij goed bij. Ik zit niet in de put of laat de moed zeker niet zakken. Ik bereid me mentaal voor op het slechte maar ga natuurlijk voor  het beste. Er zijn mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en er nooit met iemand hebben over gesproken. Ik ben op zulke ogenblikken helemaal geen straffe madam. Ik maakte kanker mee op de eerste rij bij mijn mama. En ook al ben ik helemaal niet in een stadium zoals zij, toch hebben de woorden kanker en kwaadaardige cellen, dezelfde paniek zaaiende invloed op mijn gedachtestroom.
Ik had niet verwacht om zo veel reacties te krijgen op mijn vorig bericht. Het doet natuurlijk wel heel veel deugd, dat iedereen meteen zo hard met je inzit en je het beste toewenst. Mij stelt het zeer gerust,  verhalen van mensen te horen die hetzelfde hebben meegemaakt . En vooral dat die ALLEMAAL een zeer goede afloop kenden.
Het is niet evident om dit allemaal te delen, ik hoop dat mensen die het lezen hierdoor op hun hoede zijn dat dit op 34 jarige leeftijd geen uitzondering is. En mij er zeker niet op veroordelen.

Over het leven

Het is intussen al meer dan een week geleden dat ik een telefoontje kreeg van de gynaecoloog. Mevrouw sorry dat ik u niet eerder belde. Ik heb niet zo goed nieuws voor u. De biopsie van vorige week wijst uit  dat er bij u baarmoederhalskanker aanwezig is.
Even staat de wereld even stil van zo een nieuws. Hoe kan dat? Een week geleden stelde ze me nog gerust dat het het er goed uitzag. Blijkbaar moeten deze dokters de mensen beter niet (voor ze officiële resultaten hebben) voorspellen wat ze uit ervaring vermoeden.
Twee maand geleden ( 1 juli de eerste vakantiedag dus) kreeg ik al een brief dat er afwijkingen waren gezien bij een uitstrijkje. In de brief stond. Geen reden tot paniek, hoogstwaarschijnlijk zal dit uitwijzen op een infectie. Niet dus in mijn geval.
En nu.... Meteen komen de vragen, ga ik dit overleven, zijn er uitzaaiingen? En  hoe komt het dat ze dit niet eerder gezien hebben? Aangezien ik jaarlijks op controle ga en de laatste 5 jaar 2 keer ben zwanger geweest. Hoe lang zitten deze kwaadaardige cellen er al?
Dit zijn de vragen die ik meeneem naar het gesprek morgen ( 14 dagen later). Waarom pas morgen? Omdat ik meteen besliste  om eerst nog op vakantie te gaan. Een vreemde reactie vond de dokter, maar ze kan niemand verplichten om thuis te blijven. Dus vertrok ik nog eerst met het gezin naar Spanje.
Natuurlijk was deze vakantie niet geheel ontspannen voor mij. Er was een enorm schuldgevoel aanwezig. Wat als ik er fout aan doe van de behandeling met meer dan een week uit te stellen. Maar het schuldgevoel schudde ik van me af, met de gedachte dat mijn mama deze kans niet meer kreeg. Toen zij te horen krijg dat ze kanker had, was ze al terminaal en heeft ze nooit de kans gehad om nog een keer in volle gezondheid te genieten van het leven.

You are my I LOVE YOU

Jill en Sam zijn zo een geweldig duo. Het zijn echt beste vriendinnen. Ze maken eigenlijk heel weinig ruzie. Ze kunnen echt niet zonder elkaar.

Als Jill een slechte dag heeft, zal Sam alles doen om haar op te vrolijken, ze kent haar zus door en door. En Jill zal alles doen om voor haar kleine zusje te zorgen.
Maar natuurlijk zijn het ook vaak partners in crime. Samen uit het bed komen, samen iets stuk maken,...

En toch zijn ze qua karakter en uiterlijk zeer verschillend. Jill is een afstandelijk zeer gesloten persoontje. Ze kent veel angsten, neemt de wereldproblemen mee naar bed. Ze klapt volledig dicht wanneer ze in groep iets moet doen.Maar wanneer ze zich goed voelt is ze heel open en vol vuur. Ze is een krak als het op creativiteit aankomt. Sam daarentegen is altijd vrolijk, meteen enthousiast bij nieuwe dingen, zeer spontaan en sociaal en is een gigantische knuffelbeer.

Maar samen zijn ze  dubbel zo lief, vrolijk, hilarisch, grappig, wild, zelfzeker, overmoedig,....

k prijs me zeer gelukkig met 2 zusjes die zo goed overeen komen. En hoop dat hun band, nog hechter en intenser mag worden.

Plantentuin Meise

Op het blog van Leuke wereld, las ik een post over een uitstapje naar de plantentuin van Meise met reuzenpicknicktafel.

Wat een leuk idee, de platentuin in Meise is zo prachtig voor de kinderen en nog meer voor de mama en haar zus .We moeten er is vaker heen gaan zeiden we nog na afloop.

In de serres is het wel echt zweten als je achter Jill aanholt. Bij de reuzenwaterlelie vroeg Jill zich af of zij daar ook wel een keer op zou mogen, zoals die baby's. Aangezien zo een blad 40 kg kan houden...