En nu hup...Vooruit!

Zoals ik reeds eerder berichtte; kreeg ik al vrij snel het verlossende telefoontje met de uitslag van de conisatie. Buiten het feit, dat ik niet in het water mag (wat voor mij een zwemjuf zeer beperkend is). Voel ik me wel redelijk goed. Zoals ik al eerder schreef is een conisatie geen zware ingreep op zich.
Tot eergisteren ik plots hevig begon te bloeden. We waren net onderweg naar een concert, tot ik bij het uitstappen helemaal onder het bloed zat." Meteen naar spoed!" Zei de dokter van wacht.

Daar aangekomen werd er eerst geprobeerd om het bloeden te stelpen met een wiek, tot de volgende ochtend om dan verder te kijken.
Terug thuis merkte ik meteen, dat die wiek haar werk niet deed. Integendeel het bloeden, was alleen maar heviger geworden.
Bleek een losgekomen korstje de boosdoener te zijn. Dichtbranden die handel. Op twee minuten was het klusje geklaard, onder lokale verdoving. Wel twee zeer pijnlijke minuten. Op schaal waar bevallen een tien scoort, was dit toch ook een vette zeven!
Wist de dokter mij na afloop te vertellen dat er mensen zijn, die een gehele Conisatie laten uitvoeren onder lokale verdoving. Onvoorstelbaar!
Na 2 uurtjes rust, kon ik gelukkig het ziekenhuis verlaten.

Nu nog even afwachten op het gesprek van woensdag, waar ik meer info zal krijgen over het verloop van de conisatie en de biopsie ervan.
En RUSTEN!