Het is intussen al meer dan een week geleden dat ik een telefoontje kreeg van de gynaecoloog. Mevrouw sorry dat ik u niet eerder belde. Ik heb niet zo goed nieuws voor u. De biopsie van vorige week wijst uit dat er bij u baarmoederhalskanker aanwezig is.
Even staat de wereld even stil van zo een nieuws. Hoe kan dat? Een week geleden stelde ze me nog gerust dat het het er goed uitzag. Blijkbaar moeten deze dokters de mensen beter niet (voor ze officiële resultaten hebben) voorspellen wat ze uit ervaring vermoeden.
Twee maand geleden ( 1 juli de eerste vakantiedag dus) kreeg ik al een brief dat er afwijkingen waren gezien bij een uitstrijkje. In de brief stond. Geen reden tot paniek, hoogstwaarschijnlijk zal dit uitwijzen op een infectie. Niet dus in mijn geval.
En nu.... Meteen komen de vragen, ga ik dit overleven, zijn er uitzaaiingen? En hoe komt het dat ze dit niet eerder gezien hebben? Aangezien ik jaarlijks op controle ga en de laatste 5 jaar 2 keer ben zwanger geweest. Hoe lang zitten deze kwaadaardige cellen er al?
Dit zijn de vragen die ik meeneem naar het gesprek morgen ( 14 dagen later). Waarom pas morgen? Omdat ik meteen besliste om eerst nog op vakantie te gaan. Een vreemde reactie vond de dokter, maar ze kan niemand verplichten om thuis te blijven. Dus vertrok ik nog eerst met het gezin naar Spanje.
Natuurlijk was deze vakantie niet geheel ontspannen voor mij. Er was een enorm schuldgevoel aanwezig. Wat als ik er fout aan doe van de behandeling met meer dan een week uit te stellen. Maar het schuldgevoel schudde ik van me af, met de gedachte dat mijn mama deze kans niet meer kreeg. Toen zij te horen krijg dat ze kanker had, was ze al terminaal en heeft ze nooit de kans gehad om nog een keer in volle gezondheid te genieten van het leven.
Even staat de wereld even stil van zo een nieuws. Hoe kan dat? Een week geleden stelde ze me nog gerust dat het het er goed uitzag. Blijkbaar moeten deze dokters de mensen beter niet (voor ze officiële resultaten hebben) voorspellen wat ze uit ervaring vermoeden.
Twee maand geleden ( 1 juli de eerste vakantiedag dus) kreeg ik al een brief dat er afwijkingen waren gezien bij een uitstrijkje. In de brief stond. Geen reden tot paniek, hoogstwaarschijnlijk zal dit uitwijzen op een infectie. Niet dus in mijn geval.
En nu.... Meteen komen de vragen, ga ik dit overleven, zijn er uitzaaiingen? En hoe komt het dat ze dit niet eerder gezien hebben? Aangezien ik jaarlijks op controle ga en de laatste 5 jaar 2 keer ben zwanger geweest. Hoe lang zitten deze kwaadaardige cellen er al?
Dit zijn de vragen die ik meeneem naar het gesprek morgen ( 14 dagen later). Waarom pas morgen? Omdat ik meteen besliste om eerst nog op vakantie te gaan. Een vreemde reactie vond de dokter, maar ze kan niemand verplichten om thuis te blijven. Dus vertrok ik nog eerst met het gezin naar Spanje.
Natuurlijk was deze vakantie niet geheel ontspannen voor mij. Er was een enorm schuldgevoel aanwezig. Wat als ik er fout aan doe van de behandeling met meer dan een week uit te stellen. Maar het schuldgevoel schudde ik van me af, met de gedachte dat mijn mama deze kans niet meer kreeg. Toen zij te horen krijg dat ze kanker had, was ze al terminaal en heeft ze nooit de kans gehad om nog een keer in volle gezondheid te genieten van het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten